Choroby błon śluzowych – wykład organizowany przez Oddział Wielkopolski PTS i Komisję Stomatologiczną Wielkopolskiej Izby Lekarskiej

W imieniu Oddziału Wielkopolskiego PTS i Komisji Stom. Wielkopolskiej Izby Lekarskiej uprzejmie zapraszam na wykład on-line w piątek 21 maja 2021 o godzinie 16.oo.

Tematem spotkania będzie wykład pana prof. dr hab. Mariana Dmochowskiego „Pemfigoid błon sluzowych: co skrywa ta nazwa” z Pracowni Autoimmunizacyjnych Dermatoz Pęcherzowych, Kliniki Dermatologii UM w Poznaniu.

Następnie krótki referat „Pacjent z łuszczycą w gabinecie lekarza dentysty” wygłoszą pani dr Ewa Olejnik
i pani prof. dr hab. B. Dorocka-Bobkowska z Kliniki Patologii Jamy Ustnej UM w Poznaniu.

Rejestracja ze strony Wielkopolskiej Izby Lekarskiej – stomatologia – wydarzenia edukacyjne (wil.org.pl)

Bardzo serdecznie zapraszamy
Z wyrazami szacunku, w imieniu gospodarzy
Anna Kurhańska-Flisykowska

więcej informacji:
https://wil.org.pl/event/choroby-blon-sluzowych/

Data
21 maja 2021 (piątek) w godz. 16:00 – 19:00
Miejsce:
Wydarzenie on-line za pośrednictwem platformy edukacyjnej WIL – link do platformy kursy.wil.org.pl

Program
16.00 – 18.00 Pemfigoid błon śluzowych: co skrywa ta nazwa?
18.00 – 19.00 Pacjent z łuszczycą w gabinecie lekarza dentysty

Zgłoszenia
Zapisy poprzez formularz zgłoszeniowy.
W razie pytań prosimy o kontakt z Ośrodkiem Doskonalenia Zawodowego WIL: odz@wil.org.pl, tel. 510 147 754

Cena
Dla członków Wielkopolskiej Izby Lekarskiej wydarzenie jest bezpłatne, dla członków pozostałych Okręgowych Izb Lekarskich koszt wynosi 50 zł.

Płatność na konto WIL:
PKO Bank Polski Spółka Akcyjna Oddział 4 w Poznaniu
45 1020 4027 0000 1102 0404 3501
W tytule przelewu prosimy wpisać kod konferencji: 5W/05/21
Wpłaty należy dokonać do 20 maja 2021

Informacje dodatkowe
Punkty edukacyjne: 3

Pemfigoid błon śluzowych: co skrywa ta nazwa?

Marian Dmochowski
Pracownia Autoimmunizacyjnych Dermatoz Pęcherzowych, Klinika Dermatologii UM w Poznaniu

Pemfigoid błon śluzowych (MMP) jest autoimmunizacyjnym podnabłonkowym schorzeniem z autoimmunizacji wobec rozlicznych białek błony podstawnej nabłonka z odpowiedzią autoimmunizacyjną mediowaną przez IgG i/lub IgA postrzeganym jako choroba rzadka z wszelkimi negatywnymi tego następstwami. Niejednoznaczności nozologiczne w kontekście jego patogenezy utrudniają rozumienie MMP. Wcześniej używana nazwa, pemfigoid bliznowaciejący, była myląca, bo w błonie śluzowej jamy ustnej zazwyczaj nie ma istotnego klinicznie bliznowacenia skutkującego zaburzeniem czynności narządu. Z kolei nazwa MMP jest także myląca, bo są przypadki z wykwitami skórnymi. Sugerowałem więc nazwanie tej choroby precyzyjniejszym terminem pemfigoid śluzówkowo-skórny ukierunkowany bliznowaciejąco. Objawy dotyczą licznych błon śluzowych i skóry, w dowolnych kombinacjach, schorzenie może być wyzwalane lekowo i nowotworzeniem złośliwym, co omówię, przedstawiając znamienne przypadki z własnej praktyki kliniczno-pracowniano-badawczej. MMP mediowane przez IgG/IgG4/IgA diagnozuję z uwzględnieniem efektywności kosztowej, w oparciu o dane kliniczne, kluczowe obrazowe bezpośrednie badanie immunofluorescencyjne z oceną ułożenia złogów immunoreaktantów w błonie podstawnej nabłonka i biochemiczno-molekularną ELISA wieloparametryczną, natomiast oznaczanie przeciwciał IgG wobec lamininy 332 ma wartość ograniczoną zgodnie z danymi własnymi. Mozaikowa technika immunofluorescencyjna bywa użyteczna diagnostycznie. Chory na MMP, idealnie po precyzyjnej diagnozie na poziomie obrazowo-molekularnym, a nie jedynie po rozpoznaniu przez wykluczenie, w zależności od narządów dotkniętych tym schorzeniem wymaga rozumnej współpracy lekarzy wielu specjalności, w tym okulistów, co może sprawiać kłopoty odnośnie ustalenia wspólnej strategii postępowania z chorym. Jeżeli chodzi o patogenezę, to kluczowym zagadnieniem jest, dlaczego w MMP dochodzi do bliznowacenia; istotna zdaje się być też współgra Treg/Th1/Th2. W leczeniu niektórzy polecają glikokortykosteroidy doogniskowo i inhibitory kalcyneuryny zewnętrznie, są jednak chorzy wymagający intensywnego ogólnego leczenia immunosupresyjno-przeciwzapalnego, także biologicznego. Niekiedy, jednak dopiero po opanowaniu ostrej zapalnej fazy choroby, niezbędne jest chirurgiczne uwolnienie zrostów.