Minimalnie inwazyjne podejście do leczenia periodontologicznego: zachowanie estetyki u pacjentów z chorobą przyzębia.
Postępująca w periodontologii ewolucja stosowanych technik i narzędzi pozwala na przeprowadzenie właściwego leczenia w większości przypadków klinicznych. Rozwój ten odnosi się do procesu uproszczenia technik, który współcześnie dokonuje się we wszystkich dziedzinach medycyny. Współczesna praktyka medyczna poszukuje nowych modeli terapeutycznych pozwalających lekarzom na skuteczne leczenie.

Niechirurgiczne leczenie periodontologiczne z wykorzystaniem narzędzi ręcznych oraz ultradźwiękowych, ciągle stanowi podstawę leczenia chorób przyzębia, nawet gdy obecne są ubytki pionowe. Jednakże kieszonki o głębokości powyżej 5 mm pozostałe po fazie wstępnej leczenia należy uważać za ryzyko dalszego rozwoju choroby, a tym samym wymagają one dodatkowego leczenia.

Zabiegi resekcyjne z techniką ochrony brodawek międzyzębowych znacząco zmniejszają koszty leczenia i skomplikowanie procedury chirurgicznej, jednocześnie zapewniając zadowalające wyniki kliniczne w porównaniu do technik regeneracyjnych. Nawet zabiegi osteoplastyki w połączeniu z szynowaniem zębów można rozważyć jako skuteczne leczenie zapalenia przyzębia zmniejszające negatywne estetyczne konsekwencje tradycyjnego leczenia.

Podsumowując, minimalnie inwazyjne podejście w większości przypadków znacznie poprawia wyniki leczenia, zmniejszając tym samym liczbę ubytków wymagających bardziej złożonych strategii leczniczych.

Perio-protetyka. Planowanie leczenia i leczenie złożonych przypadków periodontologiczno – protetycznych.

Terapia chorób przyzębia obejmuje trzy podstawowe fazy leczenia:

• fazę przyczynową lub przygotowania początkowego
• fazę dodatkową lub korekcyjną
• podtrzymującą terapię periodontologiczną (TPS)

Pacjent peridontologiczny wymaga odpowiedniego instruktażu, właściwej higieny jamy ustnej osiągalnej poprzez domowe dokładne usuwanie płytki nazębnej oraz profesjonalne zabiegi stomatologiczne, co stanowi podstawę terapii periodontologicznej.

W fazie dodatkowej bądź korekcyjnej wykonuje się szereg zabiegów, prowadzących do zmniejszenia retencji płytki bakteryjnej poprzez chirurgiczne powierzchowne lub głębokie przemodelowanie tkanek przyzębia, mogą być one zintegrowane z terapią protetyczną. Zabiegi chirurgiczne mogą także prowadzić do wydłużania koron klinicznych zębów dzięki osteoplastyce i osteotomii.

Zaopatrzenie protetyczne pacjenta priodontologicznego nie odbiega od klasycznych zasad wykonywania prawidłowych uzupełnień stałych, które obejmują właściwą diagnostykę, precyzję wykonania ze szczególnym uwzględnieniem możliwości utrzymania higieny, właściwej okluzji, czynności mowy, a także i warunków estetycznych. Równolegle dużą uwagę zwraca się na prawidłowość realizacji techniczno-dentystycznej, obejmującą zastosowanie właściwych materiałów w wykonaniu zarówno uzupełnień czasowych jak i ostatecznych.

Co do przygotowania filara protetycznego w przypadkach perio-protetycznych dużo zalet niesie za sobą zastosowanie techniki określanej w literaturze jako Knife-edge, Feather –edge, Shoulderless, a ostatnio VertPrep, często łączonej z radektomią lub premolaryzacją. W szczególności u pacjentów periodontologicznych leczenie protetyczne obejmuje złożoną rehabilitację periodontologiczno-protetyczną, znacznie rozłożoną w czasie i wymagającą bardzo dokładnej diagnostyki.
W złożonych przypadkach perio-protetycznych podstawą postępowania jest przyjęcie precyzyjnych i ustalonych zasad postepowania prowadzących poprzez planowanie leczenia wstępnego, niezbędnego do postawienia rozpoznania ostatecznego, ostatecznego planu leczenia i jego realizacji, które wymagają rygorystycznego przestrzegania.
Proces terapeutyczny przewiduje fazy leczenia protetycznego, które przeplatają się z fazami leczenia periodontologicznego, w tym zabiegami chirurgicznymi. Podczas ich realizacji pacjent użytkujący długoczasowo uzupełnienie tymczasowe  musi pozostawać w absolutnie bezpiecznych warunkach klinicznych, gwarantujących przez cały czas jego użytkowania zarówno maksymalny komfort funkcjonalny (żucie, czynność mowy) jak i estetyczny.